در هنگامه ای که اعتماد عمومی با چرخه‌های بسته و مدیران تکراری تحلیل رفته، ظهور چهره‌هایی نو با سابقه‌ی میدانی و صعود تدریجی در بدنه‌ی صنعت، می‌تواند بارقه‌ای از بازآرایی در نظام مدیریتی کشور باشد. حسام خوشبین‌فر، مدیر تازه‌منصوب پتروشیمی امیرکبیر، یکی از همین چهره‌هاست؛ مدیری جوان، از بطن صنعت، با مسیر رشد ملموس و تجربه‌های انباشته در حلقه‌های کلیدی زنجیره تولید، که حالا در جایگاه یکی از شرکت‌های مهم پتروشیمی ایستاده است.
آنچه خوشبین‌فر را از بسیاری دیگر متمایز می‌سازد، نحوه‌ی رسیدن او به این جایگاه است. او نه بر کرسی‌های انتصابی نشسته و نه از پشت درهای بسته بیرون آمده؛ بلکه پله‌پله و با تجربه زیسته در میدان‌های واقعی تولید، بالا رفته است. از حضور در کارخانه‌های لوله‌سازی و فولاد، تا نقش‌های کلیدی در فولاد آلیاژی و پتروشیمی مروارید، شازند و نوری، کارنامه‌ای شکل گرفته که حاصل مشاهده، اجرا و آزمون در سطح میانی و بالای صنعت است.
صنعتی مانند پتروشیمی – با هزار توی پیچیده‌ی تأمین خوراک، صادرات، رقابت منطقه‌ای و سرمایه‌گذاری – نیازمند مدیرانی است که منطق درون صنعت را با پوست و استخوان درک کرده باشند. خوشبین‌فر، برخلاف بسیاری از مدیرانی که تنها «دستور» داده‌اند، سال‌ها در قامت مجری و ناظر عملیات صنعتی حضور داشته است. این خصلت اجرایی، در کنار جسارت جوانی، می‌تواند تلاقی ارزشمندی برای عبور از شرایط سخت فعلی باشد؛ شرایطی که مدیریت مصلحت‌زده و محتاط، کارساز آن نخواهد بود.
نسل تازه‌ای که باید مجال یابد
امروز اگر به جوانانی چون خوشبین‌فر میدان داده می‌شود، این تنها انتخاب یک فرد نیست؛ بلکه تلاشی است برای بازکردن مسیر نسلی که نه در سایه‌ی محافظه‌کاری، بلکه در روشنای تجربه، تخصص و انگیزه قد کشیده‌اند. کشور نیازمند این است که «جانشین‌پروری واقعی» را نه در حرف، که در عمل تجربه کند. گام‌هایی از این دست، ولو با مقاومت و پرسش‌گری همراه باشد، ارزش آن را دارد که حمایت شود.
پتروشیمی امیرکبیر، با قدمتی راهبردی و جایگاهی کلیدی در زنجیره تولید پلی‌اتیلن کشور، حالا در اختیار مدیری قرار گرفته که نه برآمده از حاشیه‌ها، که برخاسته از دل بدنه صنعت است. این انتصاب می‌تواند آزمونی باشد برای سنجش اثربخشی نسل تازه‌مدیران صنعتی، و فرصتی برای ایجاد الگویی تازه در مسیر تحول مدیریتی کشور.
اگر بخواهیم در میان بحران‌های تودرتوی صنعت، راهی نو باز شود، شاید زمان آن رسیده که به چهره‌های نو نیز مجالی جدی‌تر داده شود.
در روزگاری که جامعه صنعتی تشنه‌ی اعتماد، خلاقیت و تغییر است، حمایت از چهره‌هایی چون خوشبین‌فر – که به‌جای ژست، تجربه دارند – نه مصلحتی کوتاه‌مدت، که سرمایه‌گذاری بر یک تحول بلندمدت است.
