تختی فراموش‌شده و بار سنگین بر دوش ورزشگاه شهدای فولاد

ورزشگاه تختی اهواز، روزگاری نماد فوتبال خوزستان بود؛ اما سال‌هاست که به‌دلیل نبود تدابیر کافی برای نگهداری و ضعف مدیریت، به ویرانه‌ای نیمه‌جان بدل شده است. امروز دیگر برگزاری مسابقات رسمی در آن تقریباً غیرممکن است و تیم‌های خوزستانی ناچارند بار سنگین این کم‌توجهی را بر دوش ورزشگاه شهدای فولاد بگذارند.
ورزشگاه اختصاصی فولاد خوزستان که با سرمایه‌گذاری مستقیم این شرکت ساخته شد، قرار بود در خدمت توسعه باشگاه فولاد و رفاه هوادارانش باشد، اما عملاً به تنها پناهگاه فوتبال خوزستان تبدیل شده است. آخرین نمونه، میزبانی بازی استقلال خوزستان و استقلال تهران در همین ورزشگاه بود؛ رخدادی که یک بار دیگر نشان داد فولاد خوزستان فراتر از تعهدات قانونی و در قامت مسئولیت اجتماعی به یاری ورزش استان آمده است.
این تعهد شایسته تقدیر است، اما یک پرسش جدی را هم به میان می‌آورد: چرا باید یک باشگاه دیگر خوزستانی که هواداران خاص خود را دارد باید بار بی‌کفایتی و اهمال متولیان ورزش استان را به دوش بکشد؟ اگرچه حضور تیم‌ها و هواداران در ورزشگاه شهدای فولاد نماد همدلی و همراهی است، اما تداوم این روند، فشار مضاعفی بر تنها زیرساخت استاندارد استان وارد می‌کند و خطر آسیب به آن را افزایش می‌دهد. ورزشگاه شهدای فولاد باید حفظ و صیانت شود، نه اینکه به‌دلیل فقدان تدبیر مسئولان، قربانی کم‌کاری‌ها گردد. فولاد هم از تیم های پرطرفدار خوزستانی است و هواداران آن انتظار دارند از زیرساخت های تیم به خوبی صیانت شود.
ضرورت نگهداری و احیای ورزشگاه تختی چیزی نیست که بتوان آن را به آینده موکول کرد. فوتبال خوزستان، با همه پیشینه درخشان و جایگاهش در تاریخ ورزش کشور، سزاوار بیش از یک استادیوم فعال و استاندارد است. اگر امروز تختی همچنان به حال خود رها شود و به دلیل پوشش خلاء ایجادشده توسط ورزشگاه شهدای فولاد، اقدام اساسی برای احیای آن صورت نگیرد، فردا هزینه‌های بازسازی آن چند برابر خواهد شد و تبعات اجتماعی و فرهنگی آن بیش از این دامن‌گیر استان می‌شود.
فولاد خوزستان با در اختیار گذاشتن ورزشگاه خود، بارها نشان داده که در ایفای مسئولیت اجتماعی پیشگام است، اما این همراهی نباید بهانه‌ای برای بی‌عملی و بی‌تفاوتی مدیران ورزش استان باشد. متولیان باید پاسخ دهند که چه برنامه‌ای برای بازسازی و بهسازی تختی دارند و چه زمانی قرار است بار از دوش یک مجموعه صنعتی برداشته شود. اگر امروز برای نجات تختی چاره‌اندیشی نشود، فردا دیگر نه تختی خواهد بود و نه شهدای فولاد تاب تحمل بار همه تیم‌های استان را خواهد داشت.