در گوشه‌ای از صحن حرم امام رضا (ع)، در حالی که زائران با چشمانی پر از اشتیاق در صفوف نماز ایستاده بودند، صدای آرام و دلنشین قرآن خوانی از یکی از غرفه‌ها به گوش می‌رسید. نگاه من ناگهان به یک گروه کوچک از کارکنان فولاد خوزستان افتاد که به طور خودجوش، به عنوان خادم در این مکان مقدس حضور داشتند. با لباس‌های ساده و مرتب، با دلی پر از ایمان و عشق، به خدمتی متفاوت مشغول بودند. شاید به ظاهر هیچ تفاوتی با دیگر خدام نداشتند، اما در چشم‌هایشان چیزی متفاوت بود؛ چیزی که نشان از یک ایمان عمیق و تعلق خاطر به خدمت داشت.
برخلاف دنیای صنعتی و سختی‌هایی که در آن زندگی می‌کنند، در اینجا، در کنار ضریح مطهر امام رضا (ع)، فضای دیگری حاکم بود. در این فضای معنوی، آن‌ها نه فقط برای خودشان، بلکه برای زائرانی که از اقصی نقاط کشور آمده بودند، روحیه‌ای تازه می‌آوردند. یکی از خدام، که در حال برگزاری مراسم سنتی در حرم بود، با صدای بلند شروع به خواندن سرودهای مدح اهل بیت (ع) کرد. صدای گرم و پرطنین او مانند یک پیوند معنوی میان این دنیا و آن دنیا بود، و بر دل‌ها اثر می‌گذاشت.
در گوشه‌ای دیگر، برخی از کارکنان فولاد خوزستان که در این برنامه حضور داشتند، به همراه دیگر خدام، دست در دست هم گذاشته بودند و در کنار زائران، خدمت می‌کردند. هر یک از آن‌ها به نحوی دل‌شاد و آرام به نظر می‌رسیدند. وقتی دقت کردم، دیدم که همگی در حال لذت بردن از لحظاتی معنوی و شگفت‌انگیز هستند که از فضای صنعتی و سخت روزانه فاصله گرفته‌اند. حتی در میان گرمای هوا و بوی عطرهای حرم، تک تک‌شان در این لحظات خود را به چیزی فراتر از کار روزانه‌شان متصل می‌کردند.
این برنامه، که به‌طور ویژه برای کارکنان فولاد خوزستان طراحی شده بود، نه تنها فرصت فرصتی برای تجدید قوا و روحیه بود، بلکه فرصتی بود برای همه تا در کنار هم، این لحظات زیبا را در کنار امام رضا (ع) جشن بگیرند. کارکنان فولاد خوزستان که روزهای سختی را در کنار کوره‌های فولادی می‌گذرانند، اکنون در حرم امام رضا (ع)، در کنار هم و در فضای معنوی، دل‌هایشان آرام می‌گرفت.
چنین برنامه‌ای، نه فقط یک ایده معنوی، بلکه یک حرکت فرهنگی و اجتماعی شگرف بود. این فرصت به‌طور غیرمستقیم نشان می‌دهد که چگونه صنعت و معنویت می‌توانند با یکدیگر گره بخورند و فضایی را ایجاد کنند که کارگران و کارکنان، به‌طور همزمان در خدمت به دیگران و درک عمیق‌تری از ایمان و معنویت خود قرار گیرند.
در این لحظات، این تفکر به ذهنم خطور کرد که این برنامه‌ها نه تنها برای تقویت روحیه کارکنان مؤثر است، بلکه باعث می‌شود تا تصویر واقعی‌تر و انسانی‌تری از صنعت و کار در ذهن عموم مردم شکل گیرد. از اینجا، در کنار حرم امام رضا (ع)، همان‌طور که نام خوزستان می‌درخشد، در دل این خادمان معنوی، امید و محبت بیش از پیش فزونی می‌یابد.
این برنامه برای من یادآور این بود که چه خوب است که حتی در سخت‌ترین شرایط شغلی، زمانی برای روح، معنویت و کمک به دیگران داشته باشیم. باید دست مریزاد گفت به کسانی که این فرصت معنوی و معنوی را برای کارکنان فراهم کردند، که اکنون در قلب مشهدالرضا، این روزهای پرفراز و نشیب زندگی، به نور و ایمان پیوند خورده است.
