✍🏻 – مهدی مکارمی
در هنگامه‌ای که طنین گلوله در افق وطن پیچیده و دستان پلیدی به مرزهای ما یورش آورده‌اند، اکنون نه زمان تردید است، نه موسم پراکندگی.
اینجا، در دل این سرزمین کهن، تنها یک صدا باید برخیزد؛
یک صدا، از هزاران دل.
صدایی که بگوید: ما با هم‌ایم.
از هر کوی و برزن، از هر قوم و نژاد، از هر زبان و لهجه.
نه از برای سیاست، نه از برای شهرت،
بلکه از برای خاک، از برای آرمان، از برای فردای ایران.
دشمن آمده است تا صدای تفرقه را بشنود،
اما ما، تنها یک صدا خواهیم بود.
صدایی که از گلوی پدران داغدار و مادران مقاوم برمی‌خیزد.
صدای فرزندان این خاک؛ چه آنان که در سنگر ایستاده‌اند،
و چه آنان که با دل، با دعا، با قلم، با نَفَس، در صف اول ایستادگی‌اند.
ما یک ملت‌ایم، با قلبی واحد.
دشمن باید بداند:
در روز خطر، ما اختلاف را کنار گذاشته‌ایم.
در روز خطر، ما یاد گرفته‌ایم چگونه یکی شویم.
نه تفرقه، نه هیاهو، نه صداهای پراکنده.
فقط یک صدا، فقط یک عهد، فقط یک ایستادگی.
و آن صدا، صدای ایران است.
صدای غیرت، صدای شرف، صدای ملتی که نمی‌هراسد.
ملتی که از دل زخم، آواز زندگی می‌سازد.
و دشمن، هیچ صدایی جز این نخواهد شنید.
