چرخ صنعت را متوقف نکنید؛ اقتصاد بدون تولید، خواب و خیال است

فروردین ۱۴۰۴، با رکوردهای خیره‌کننده‌ای از سوی شرکت فولاد خوزستان آغاز شد؛ نشانه‌ای زنده از آنکه حتی در بستر سختی‌های ساختاری، تولید ملی می‌تواند جهش کند. اما پشت این خبرهای خوش، پرسشی جدی پنهان است: آیا واقعاً اراده‌ای برای تداوم این رشد و حمایت از این صنعت وجود دارد یا قرار است مثل همیشه، ظرفیت‌های شکوفاشده در بزنگاه بحران‌های زیرساختی رها شوند؟
صنعت، و به‌ویژه صنعت فولاد، ستون فقرات هر اقتصادی است که می‌خواهد از چرخه رکود و تورم عبور کند. رشد تولید ناخالص ملی، افزایش اشتغال، توسعه زیرساخت‌های کشور، و حتی حفظ ثبات اجتماعی، همه و همه، به حرکت چرخ‌های صنعت گره خورده است. اما این چرخ بدون سوخت کافی—یعنی انرژی، سیاست‌های پایدار، و حمایت واقعی—به حرکت درنمی‌آید.
نمی‌توان در سخن از «رشد تولید» و «افزایش اشتغال» دم زد، اما در عمل صنایع پیشران را در برابر بحران‌هایی مانند قطع برق، بی‌ثباتی در مقررات یا دست‌اندازهای مالیاتی تنها گذاشت. نمی‌توان از رونق اقتصادی سخن گفت، اما امکان استفاده از ظرفیت‌های پنهان یا معطل مانده صنعتی را فراهم نکرد.
تجربه فولاد خوزستان در فروردین ۱۴۰۴ نشان می‌دهد که اگر میدان عمل برای صنعت فراهم شود، اقتصاد ملی می‌تواند جهش کند. اما اگر قرار باشد با اولین موج بحران انرژی، خط تولید کند شود یا متوقف شود، هیچ رکوردی دوام نخواهد داشت و کمر صنایع خم خواهد شد.
سرمایه‌گذاری برای تولید—شعار سال ۱۴۰۴—تنها زمانی معنا دارد که اولویت اول سیاست‌گذاران، حفظ و تقویت زیرساخت‌های تولیدی باشد. این به معنای تأمین پایدار انرژی، رفع موانع بی‌منطق، و حفاظت از زنجیره‌های ارزش صنعتی است. امروز چرخ صنعت می‌چرخد، اما بدون مراقبت واقعی، این چرخ می‌تواند فردا از حرکت بازبایستد؛ و توقف چرخ صنعت یعنی سکون اقتصاد، بحران اشتغال و عقب‌گرد اجتماعی.
اگر برای آینده اقتصادی کشور دغدغه داریم، راهی جز حمایت واقعی از صنعت نداریم. زمان عمل فرا رسیده است، نه شعار.