نذر عشق در سرزمین فولاد؛ چهل موکب برای یک حقیقت حسینی

در این روزگار شتاب‌زده و پرغوغای جهان، گاهی باید ایستاد و گوش سپرد؛ نه به اخبار، که به نغمه دل. دل‌هایی که در خوزستان، در دل کارخانه‌ها و آسمان داغ و زمین پرغبار، دوباره طنین لبیک یا حسین را زمزمه می‌کنند. اربعین هنوز نیامده، اما دل‌ها از مدت‌ها پیش راهی شده‌اند. نه با ویزا و بلیت، که با نذر و نیت.
«چهل موکب» در فولاد خوزستان، فقط چهل خیمه برپا نیست؛ چهل تکه از دلدادگی است. اینجا، کنار قلب تپنده صنعت، جایی که آتش کوره‌ها روزی نان می‌دهد، آتش عشق، دل‌ها را گرم می‌کند. اینجا بین‌الحرمینی است که روی زمین جغرافیا نیامده، اما در ذهن و جان هزاران کارگر و خانواده‌شان قد کشیده است.
این موکب‌ها، مَجاز نیستند، حقیقت‌اند؛ حقیقتی از ایمان بی‌ادعا. جایی که نذر یک مادر، به‌اندازه تمام صف‌های مواکب مرزی ارزش دارد. جایی که صدای روضه، با صدای کار و زندگی آمیخته و غبار کارگاه، با اشک چشم زینبیون کوچک، تقدیس می‌شود.
آیین اربعین در فولاد خوزستان، یک بازسازی نمادین نیست؛ یک بازیابی هویت است. در روزگاری که خیلی‌ها از دوری کربلا دلتنگ‌اند، فولاد خوزستان، دلتنگی را به جشن دیدار بدل کرده. این نه فقط یک گردهمایی مذهبی، بلکه تبلور «سرمایه اجتماعی» است؛ همان سرمایه‌ای که جامعه ایرانی را در سخت‌ترین روزها سر پا نگه داشته است.
مردم اینجا، نذر می‌دهند نه فقط از مال، که از دل. کودکانی که شور نذری دادن را از مادر آموخته‌اند، پیرمردانی که گوشه موکب با چای زعفرانی‌شان دل‌ها را مهمان می‌کنند، و نوجوانانی که در دسته‌های سینه‌زنی، آینده‌دار یک تمدن حسینی‌اند. اینجا، نسل‌ها به هم می‌رسند؛ در زیر پرچم یک نام: حسین.
فولاد خوزستان، نشان داده است که توسعه فقط در تولید نیست، در تداوم فرهنگ نیز هست. و چه فرهنگی اصیل‌تر از حسینی‌زیستن؟ این «نذر حسینی»، دعوتی است به همه ما؛ نه‌فقط برای مشارکت، که برای یادآوری اینکه ما ملتی هستیم که حتی اگر نتواند برود، می‌تواند بسازد؛ کربلا را، با دستان خودش، با ایمان خودش، و با دلدادگی‌اش.
از این‌رو، ما شما را فرامی‌خوانیم:
به استقبال اربعین برویم؛ نه فقط با قدم، که با قلب.