سرمایه‌گذاری بالای فولاد خوزستان در پروژه «توری باد» را باید به‌مثابه یک انتخاب راهبردی تحلیل کرد؛ انتخابی که نشان می‌دهد نگاه این شرکت تنها به خطوط تولید و تراز مالی محدود نشده است. چنین طرحی بویژه در شرایط فشار مالی و محدودیت های شدید تولید، معنایش روشن است: صنعت اگر می‌خواهد در دل جامعه ماندگار شود، ناگزیر است در کنار کارگران و محصولاتش، به محیطی که در آن تنفس می‌کند هم فکر کند. در خوزستانی که سال‌هاست مردمش غبار و دود را تاب آورده‌اند، نصب توری‌های عظیم برای مهار ذرات معلق بیش از هر چیز یک پیام اجتماعی دارد: فولاد دغدغه حفظ محیط زیست و سلامت مردم اهواز را دارد.
«توری باد» از نظر ابعاد فنی یک پروژه منحصر به فرد در ایران است. پوشش ده‌ها هکتار محوطه دپوی مواد خام با توری‌های غول‌پیکر که تا ارتفاع ۲۸ متر قد می‌کشند، توانسته در آزمایش‌ها بیش از ۸۵ درصد از انتشار ذرات معلق را مهار کند. اهمیت این دستاورد آنجاست که تمام مراحل طراحی، نصب و راه‌اندازی توسط مهندسان داخلی انجام شده و دانش آن اکنون به‌طور کامل در اختیار کشور قرار دارد. بدین ترتیب، فولاد خوزستان نه تنها گامی در جهت کاهش آلایندگی برداشته، بلکه در عرصه بومی‌سازی فناوری‌های نوین کنترل آلودگی نیز به نقطه‌ای شاخص رسیده است.
اما ارزش این پروژه فراتر از فناوری و مهندسی است. در استانی چون خوزستان که همواره از آلودگی‌های زیست‌محیطی و پدیده ریزگردها رنج برده، چنین اقدامی حامل پیام اعتمادساز است. مردمی که سال‌ها صنعت را عامل تخریب محیط خود دیده‌اند، اکنون شاهد سرمایه‌گذاری بزرگی هستند که هدفش نه سود فوری بلکه کاهش فشار بر محیط و بهبود کیفیت زندگی اجتماعی است. این تغییر رویکرد می‌تواند نقطه آغازی برای بازسازی سرمایه اجتماعی صنعت در منطقه باشد؛ سرمایه‌ای که هیچ‌یک از شاخص‌های اقتصادی به تنهایی قادر به جایگزینی آن نیست.
از منظر اقتصادی نیز، این تصمیم هوشمندانه به معنای جلوگیری از خسارت‌های آتی است. هر ساعت توقف تولید ناشی از اعتراضات زیست‌محیطی یا محدودیت‌های قانونی، میلیون‌ها دلار زیان به بار می‌آورد. اجرای «توری باد» در واقع نوعی پیشگیری راهبردی است که نه‌تنها محیط زیست، بلکه تداوم تولید و صادرات را نیز تضمین می‌کند.
قدردانی رسمی مدیرکل محیط‌زیست خوزستان از این پروژه نشان می‌دهد که درک تازه‌ای میان صنعت و نهادهای حاکمیتی در حال شکل‌گیری است؛ درکی که بر پایه مسئولیت مشترک بنا شده است. اگر چنین الگویی به سایر صنایع تسری یابد، می‌توان امیدوار بود که مسیر توسعه صنعتی ایران از چرخه فرساینده «تولید به هر قیمت» فاصله گرفته و به سمت «تولید پایدار و مسئولانه» حرکت کند.
«توری باد» نماد تغییری پارادایمی در ذهنیت مدیریتی است. فولاد خوزستان با این اقدام نشان داد که می‌توان هم ستون اصلی تولید ملی بود و هم حافظ محیط‌زیست و شریک جامعه محلی. این پروژه بیش از یک سازه فلزی است؛ ترجمان تعهدی استراتژیک به آینده‌ای که در آن توسعه و پایداری هم‌پیمان‌اند، نه رقیب.
