صنعت، میدان توسعه است؛ نه زمین تسویه‌حساب/ تحلیلی از عملکرد فولاد خوزستان

در روزهایی که کشور نیازمند هم‌افزایی، آرامش و تمرکز بر مسائل اساسی است، متأسفانه برخی جریان‌ها و چهره‌ها ترجیح داده‌اند به‌جای گفت‌وگو، تخریب را انتخاب کنند؛ به‌ویژه آنجا که پاسخ منفی شنیده‌اند.
ماجرا ساده است: عده‌ای تلاش کردند برخی شرکت‌ها و صنایع بزرگ مانند نیشکر و فولاد و… را به صف مخالفان استاندار بکشند. وقتی موفق نشدند، به تخریب همین شرکت‌ها روی آوردند. گویی اگر کسی وارد بازی آنان نشود، باید هزینه‌اش را با فشار رسانه‌ای، گزارش‌سازی و اتهام‌پراکنی بدهد.
این الگو نه جدید است و نه خلاقانه؛ سال‌هاست در ادبیات سیاسی ایران، یک خط تکراری دیده می‌شود: «اگر با ما نیستی، علیه ما هستی!» حالا همین منطق، به بخش صنعت و تولید هم سرایت کرده است. صنعتی که باید خاکستری بماند تا بتواند از دل بحران‌ها عبور کند، حالا می‌خواهند آن را به سیاه و سفید سیاسی تقسیم کنند.
بیایید منصف باشیم؛ وقتی یک شرکت صنعتی در شرایط تورم، بحران انرژی، فشار صادرات، کمبود نقدینگی و… هنوز سرپا ایستاده، اشتغال حفظ کرده، مالیات داده، و گاهی حتی مسئولیت اجتماعی فراتر از وظیفه‌اش ایفا کرده، آیا شایسته تخریب است فقط چون نخواست وارد دعواهای سیاسی شود؟
این نگاه خطرناک است. چراکه می‌تواند پیام بدی به فضای کسب‌وکار بدهد: “اگر در بازی ما نیستی، امنیت رسانه‌ای‌ات را از دست می‌دهی.” و این، دقیقاً همان‌جایی است که مرز سیاست و توسعه را در هم می‌ریزد.
شرکت‌ها و صنایع، بنگاه سیاسی نیستند. اساساً موجودیت آن‌ها بر پایه سودآوری، خلق ارزش اقتصادی و توسعه بنا شده، نه ائتلاف سیاسی. مدیران این شرکت‌ها باید به هیئت‌مدیره، سهام‌داران و مردم پاسخ دهند، نه به تحلیل‌گرانی که دنبال پازل‌های سیاسی‌اند.
از قضا، عقلانیت سیاسی ایجاب می‌کند که شرکت‌های بزرگ، به‌ویژه در مناطق محروم‌تر، از حاشیه دور نگه داشته شوند. چون هر بحران سیاسی، مستقیماً به سفره مردم ضربه می‌زند.
در نهایت، پرسش اصلی این است:
آیا زمان آن نرسیده که به جای تلاش برای ورود صنایع به میدان سیاست، سیاست را از مسیر توسعه و تولید عبور دهیم؟
تجربه کشورهای موفق نشان می‌دهد توسعه پایدار زمانی رخ داده که “توسعه” موضوع وفاق بوده، نه محل نزاع.
بیایید این‌بار، شرکت‌ها را نه به‌خاطر سکوتشان در سیاست، بلکه به‌خاطر صدایشان در تولید، حمایت کنیم.